ΓΑΜΟΣ: ΘΥΣΙΑ - ΔΙΑΚΟΝΙΑ
Γράφει η Πηνελόπη Ζησιμοπούλου
Θυσία - διακονία, δυο λέξεις που πολλούς τους τρομάζουν. Μερικοί από μας τις αποφεύγουμε, αδιαφορούμε ή και το χειρότερο δε γνωρίζουμε καν τι σημαίνουν στην πράξη. Έχουμε συνηθίσει πλέον να επιθυμούμε μόνο οτιδήποτε κολακεύει τον εγωισμό μας, θέλουμε οτιδήποτε τρέφει τη φιλαυτία μας και ικανοποιεί τη ματαιοδοξία μας. Να μας υπηρετούν είναι ωραία, όχι όμως και να υπηρετήσουμε! Να παίρνουμε είναι υπέροχο, όχι όμως και να δίνουμε! Να θυσιάζονται οι άλλοι για μας, ακόμα καλύτερα, όχι όμως και να γινόμαστε θυσία εμείς! Αλήθεια, αν αυτή η αντίληψη που επικρατεί σήμερα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι καταστρεπτική για τη ζωή μας, κατά πόσο άραγε φέρνει ολέθρια αποτελέσματα μέσα σ' ένα γάμο;
Αλλά ας μην πάμε μακρυά, μπορεί κάποιος κάλλιστα να καταλάβει τι επικρατεί σήμερα στο θέμα του γάμου απ'τα αυξανόμενα συνεχώς διαζύγια. Ο γάμος, σήμερα, διεξάγεται σ' ένα στάδιο αλληλοσυγκρουόμενων εγωισμών και απαιτήσεων. Είναι παράλογο και μόνο όταν ακούμε κάποια ανδρόγυνα να λένε ότι: "ο καθένας έχει τη ζωή του". Και με αυτό φυσικά εννοούν ότι έχουν ένα "πολιτισμένο γάμο" και στη συνέχεια ακριβώς επειδή θα διαπιστώσουν ότι οι ζωές τους είναι διαφορετικές και δεν ταιριάζουν, γιατί να μην έχουν και ένα "πολιτισμένο διαζύγιο";
Βλέπετε, όλα σήμερα γίνονται "πολιτισμένα". Και εδώ ο γέρων Παΐσιος μου θυμίζει: "ο πολιτισμός καλός είναι, αλλά για να ωφελήσει, πρέπει να "πολιτισθεί" και η ψυχή".
Η οικογενειακή ζωή, λοιπόν, είναι από τη φύση της ζωή θυσιών. Απαιτεί και από τον άντρα και από τη γυναίκα να μην κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, εκείνο που ευχαριστεί ατομικά, αλλά ό,τι θα υπηρετήσει τον οικογενειακό θεσμό, ό,τι θα δώσει στην οικογένεια δύναμη, αγάπη και ενότητα. Και οι δυο σύζυγοι με τη σειρά τους θα πρέπει να στερηθούν κάποια πράγματα, ίσως για να κάνουν κάποια άλλα μαζί, θα πρέπει να υπάρχει αναγνώριση της προσφοράς του καθενός και κυρίως υποχωρήσεις, για να μην οδηγούνται σε ακραίες καταστάσεις. Δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχει υπομονή στο γάμο. Όταν εμφανίζονται οι πρώτες ευθύνες και δυσκολίες στον ορίζοντα, τότε ξεκινούν και οι διαφωνίες, οι τσακωμοί, οι χωρισμοί.
Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ' ένα διαζύγιο λόγω "ασυμφωνίας χαρακτήρων". Όλοι σηκώνουμε κεφάλι, δεν έχουμε μάθει να σκύβουμε, να υπομένουμε, να θυσιάζουμε, και ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά, δεν έχουμε καν τη στοιχειώδη ευθύνη, γιατί τα φέρνουμε στον κόσμο. Μας αρκεί μόνο να ζήσουμε τη ζωή μας και αυτά κάποτε θα μεγαλώσουν και θα καταλάβουν! Χάνονται, πλέον, αν δεν έχουν χαθεί ήδη, οι αξίες, η εμπιστοσύνη στο Θεό, η αγάπη, η θυσία και παίρνουν τη θέση τους ο ατομικισμός και η φιλαυτία.
Είναι πολύ δύσκολο να σταθεί μια οικογένεια που δεν στηρίζει τις ελπίδες της πάνω απ' όλα στο Θεό. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι και ο Χριστός έγινε διάκονος των άλλων: "και γαρ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι" (Μαρκ. ι΄ 45), έτσι θα πρέπει και οι σύζυγοι να είναι ο ένας προς τον άλλον. Καθένας πριν έρθει "εις γάμου κοινωνίαν" είναι καλό να συλλογιστεί καλά, να μετρήσει τα πράγματα, να έχει υπευθυνότητα και γνώση των πράξεών του. Δεν είναι εύκολος δρόμος. Θα πρέπει να μάθει να θυσιάζεται. Αυτό το εύθραυστο όσο και πολύτιμο πράγμα που λέγεται συζυγική ευτυχία και οικογενειακή αγάπη και ενότητα, είναι ζυμωμένο με τη θυσία. Και χωρίς την τελευταία η πρώτη δεν μπορεί να σταθεί.