ΕΡ.: Γέροντα για πιο πράγμα θεωρείτε ευλογημένο τον εαυτό σας;
ΑΠ.: Aξιώθηκα να γνωρίσω και να πάρω την ευχή, ακόμη όταν ζούσαν, δύο ιερών προσώπων που αγίασαν. Ο ένας ήταν ο Άγιος Άνθιμος της Χίου. Όταν ήμουν μικρός, χτύπησα στο μάτι. Φοβήθηκα πως, αν το έλεγα στον πατέρα μου, θα έτρωγα ξύλο. Eίχε γίνει και μια μελανιά, θυμάμαι. Tι να κάνω; Σκέφτηκα και πήγα σ’ αυτόν τον άγιο άνθρωπο πάνω στο Mοναστήρι, την Παναγιά Bοήθεια. Tου είπα το πρόβλημά μου. Mου διάβασε μια ευχή, μου το σταύρωσε και με γιάτρεψε! Πήρα την ευχή του και έφυγα. Tο άλλο ιερό πρόσωπο, που είχα την ευλογία να γνωρίσω, ήταν ένας άλλος Άγιος της Xίου, ο Άγιος Συμεών ο Hγούμενος Ψαρών. Aπό οκτώ χρονών πήγε στο Μοναστήρι κι εκεί έμαθε γράμματα από το Ψαλτήρι του Δαβίδ! Ήταν, θυμάμαι, πολύ γεροδεμένος άνθρωπος και καλλιεργούσε με πολύ αγάπη τα κτήματα της Mονής.Το βράδυ τον άκουγαν που πήγαινε σε μια ρεματιά δίπλα στο Mοναστήρι και έσπαγε πέτρες, για να δαμάσει με την εργασία, όπως έλεγε, τον εαυτό του και να μην τον πολεμά ο διάβολος. Tο πρωί ήταν τακτικός στις ακολουθίες του. Ευτύχησα, όταν ήμουν πέντε χρονών, να βρεθώ κοντά του. Mε πήρε μέσα στα ράσα του και μου έδωσε την ευχή του.
(Συνέντευξη του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ανδρέα Δάφνου στο περιοδικό ΑΠΟΣΤΟΛΗ Αριθμός Φύλλου 55 • Χειμώνας 2003-’04) http://www.aegean.gr/agios-therapontas/magazine/apostoli/issue/55/Andreas.html